A vida non ten por que ser : Pero paga a pena vivir

Unha mana cando espertei naquel ano de 1961 pregunteime preocupado cal era o obxecto para o que me levantaba da cama, me banaba, almorzaba, lavaba os dentes, despediriame do meu pai, colleba os meus cadernos e marchaba. a escola, pregunteime se habia un motivo real para facelo, se todo se debia a un impulso persoal ou se estaba a ser manipulado por un patron de comportamento.
A mina procura do por que e por que comezara implicaba deixar de lado a felicidade adormecedora da mina puberdade fugaz e de supeto atopeime enfrontandome ao meu pasado emocional ante as minas carencias e virtudes e como bo artesan comecei a configurar o camino da mina existencia.
Ata agora nada era tan fermoso coma o doce canto dun gorrion ou o triste e reflexado solpor, nada fora tan satisfactorio como ter un pai cheo de bondade e amor, todo parecia sinxelo, sen complicacions, todo me levou a ser personaxe. mais da comedia vivencial, ata aquel dia, no que o valor das cousas e dos seres comezou a asentarse na mina conciencia ata que descubrin que era a vida mesma a que destacaba de todo e de calquera contido.
Non foi ata anos despois cando, grazas a represion intensificada, atopei a luz do pensamento, o cambio ansiado, percibin que razoaba e comecei a revalorizar aos meus seres queridos para acadar a mina autoafirmacion apreciando e entendendo o ser mais grande e valioso de todos.este planeta, o ser humano.