D'Liewen huet kee Grond ze sinn : Mee et ass derwaert ze liewen

Engem Moien, wei ech an deem Joer 1961 erwacht sinn, hunn ech mech besuergt gefrot, wat den Objet ass, fir deen ech aus dem Bett soll klammen, e Bad, iessen, d'Zann waschen, mai Papp Addi soen, meng Notizbicher huelen a goen an d'Schoul, Ech gefrot, ob et e richtege Grond war et ze maachen, wann et all weinst engem perseinlechen Impulsreferater war, oder wann ech vun engem Muster vum Verhalen manipuleiert ginn.
Meng Sich no firwat a firwat et ugefaang huet implizeiert dat numbing Gleck vu menger flotter Puberteit ofzeginn an ech hu mech op eemol mat menger emotionaler Vergaangenheet vis-a-vis vu menge Mangel a meng Tugenden ugesinn an als gudden Handwierker hunn ech ugefaang de Wee vu menger Existenz ze gestalten
Bis elo war naischt esou schein wei dat seiss Lidd vun engem Spatzen oder den trauregen a reflekteierten Sonnenennergang, naischt war esou zefriddestellend wei e Papp voller Frendlechkeet a Leift ze hunn, alles war einfach, ouni Komplikatiounen, alles huet mech zu engem Charakter gefouert mei vun der Erfahrungskomedie, bis deen Dag, wou de Waert vu Saachen a Wiesen ugefaang huet a mengem Gewessen ze ranken, bis ech erausfonnt hunn, datt et d'Liewen selwer ass, dat aus allem a vun all Inhalt erausstecht.
Ereischt Joer mei speit hunn ech, dank der verstaerkter Repressioun, d'Liicht vum Gedanke fonnt, dei erwenschte Verannerung, ech hu gemierkt datt ech begrennen an hunn ugefaang meng Leifsten ze revalueieren fir meng Selbstbestategung z'erreechen andeems ech apprecieieren an de greissten a waertvollste Wiesen vun allem ze verstoen.desem Planeit, de Mensch.