Interpersoonlijke psychotherapie in een ambulante groep (2009.)

IPT is een kortdurende individuele psychotherapie, die is ontwikkeld voor de ambulante behandeling van depressieve patienten.

De met- de is voor het eerst gepubliceerd door Klerman, Weissman, Roun- ville en Chevron (1984).

IPT is opgezet als een praktische benadering van psychotherapie voor acute depressie.

IPT is (vrijwel) atheoretisch van opzet. De groep van Klerman en Weissman heeft gekeken naar wat op dat moment bekend was over de (psychotherapeutische) behandeling van depressie.

Deze componenten zijn samengevoegd en vormden zo IPT.

Vervolgens is IPT in een protocol vastgelegd zodat het overdraagbaar was aan andere therapeuten en empirisch getoetst kon worden.

IPT was hiermee een van de behandelingen die een nieuwe trend zette in het onderzoek naar de effectiviteit van psychotherapie.

Doordat IPT voldoet aan de criteria voor evidence-based behandelen (overdraagbaar, onderzocht in een of meerdere gerandomiseerde behandelonderzoeken) werd het al snel opgenomen in de richtlijnen voor de behandeling van depressie.

IPT is daarna toegepast bij patienten met andere psychiatrische ziek- beelden.

Er zijn aangepaste protocollen ontwikkeld voor onder andere bipolaire stoornissen (Frank e.a., 2005) en dysthymie (Markowitz, 1998).

Verder bleek IPT een effectieve behandelmethode te zijn voor de behandeling van depressie bij verschillende leeftijdsgroepen zoals adolescenten (Mufson, Dorta, Moreau & Weissman, 2004) en ouderen (Hinrichsen & Clougherty, 2006).

Ook in Nederland is er een IPT-behandelprotocol (Blom, 1997) en is IPT op diverse plaatsen onderzocht (Blom e.a., 2007; Van Schaik e.a., 2006).