Het begon met het verlangen van Margreet
om haar ouderlijk huis te ontvluchten
Weg uit de sfeer van controle intimidatie
manipulatie en veroordeling
Ze solliciteerde
werd aangenomen
en vertrok naar pension Bloemenzicht
Het is de start van haar
LEVEN
Een stukje van het boek :
Hoofdstuk 1. Een grote stap
Het leek zo eenvoudig, maar dat was het niet. Margreet had besloten om alles wat ze in een maand nodig dacht te hebben in twee koffers te pakken. Maar wat moest ze meenemen, en wat niet?
Gisteren was de mail van Pension Bloemenhof gekomen, met de mededeling dat ze voor een proefmaand was aangenomen. Margreet was als een kind zo blij geweest. Niet zozeer om het soort werk, dat moest nog maar blijken of ze het wel leuk zou vinden, maar omdat ze weg kon, weg uit haar ouderlijk huis waar ze altijd het gevoel had gehad dat ze er op de een of andere vreemde manier niet in paste. Ze had op haar tenen gelopen, figuurlijk, om niet op te vallen. Ze had vreselijk haar best gedaan om alles perfect te doen, zodat ze er misschien toch bij zou horen. Maar blijkbaar was het nooit goed genoeg geweest.
Op de basisschool ging het leren nog wel, maar op de middelbare school liep het spaak. Ze deed meer dan ze kon, maar het voelde alsof ze overal naast greep. Ze voelde zich opgejaagd, en een mislukkeling. Het lag niet aan haar verstand, ze was slim genoeg. Maar de druk vanuit haar ouders om boven haar mogelijkheden te presteren, dat had haar genekt.
En intuitief had ze geweten: ik moet hier weg, weg uit mijn ouderlijk huis, weg van... ja, waarvan eigenlijk? Het was nog steeds lastig te omschrijven, en vooral lastig om te accepteren dat haar jeugd niet was geweest wat het had moeten zijn, te accepteren dat ze niet had gekregen wat ze nodig had gehad om zichzelf te zijn, zichzelf te ontplooien tot wie ze ten diepste was.
De therapeut bij wie ze geweest was, had het de last van intimidatie en manipulatie, de last van controle genoemd. Margreet had het wel herkend, had heftig geknikt toen de therapeut het uitlegde, maar ze kon het tij niet keren, kreeg het niet voor elkaar om er tegenop te staan en te leven zoals zij wilde leven.
Was dat trouwens niet een ander probleem? Het probleem dat ze eigenlijk helemaal niet wist hoe ze wilde leven, dat ze niet wist wat leven was? Dat ze niet wist wie ze zelf eigenlijk was en wat ze echt leuk vond? Het had haar lange tijd van slag gemaakt. Ze had zich heen en weer geslingerd gevoeld tussen allerlei mogelijkheden, maar wat ze ook voor en over zichzelf had bedacht, ze kwam er niet uit. Ze was uiteindelijk maar tot een conclusie gekomen: het lukte haar niet om door haar eigen ogen naar zichzelf te kijken. Ze keek, zoals ze altijd gedaan had, door de ogen van haar ouders, en voelde dat alles wat er in haar opkwam door hen afgekeurd zouden worden. Hoe moest ze in vredesnaam uit deze tredmolen stappen?
Het voelde als een eerste, grote stap om uit huis te gaan. Ze had internet afgestruind naar een baan, had zonder succes op van alles en nog wat gesolliciteerd, totdat ze de advertentie van Pension Bloemenhof in een rustige omgeving aan de rand van een Limburgs dorp ontdekt had. Ze had iets gevoeld, waardoor ze zeker wist dat ze daar moest zijn, en had meteen haar sollicitatie-mail verstuurd, en er was een overtuiging in haar geweest, dat ze dit keer wel succes zou hebben. Ze had geen idee waarom, vond het eigenlijk best wel bizar, maar haar gevoel bleek juist te zijn. Het had maar een paar uren geduurd, voordat ze bericht terug kreeg, dat ze de maand november voor proef kon komen werken, met de vraag of ze een paar dagen eerder wilde komen om het pension te verkennen en ingewerkt te worden.Het was al eind oktober, dus dat zou al wel heel snel zijn, zo ongeveer meteen, had ze bedacht. Ha, niets liever dan dat! Hoe eerder ze kon gaan, hoe beter! En wat daarbij zo ideaal was, ze had het al uit de advertentie begrepen, ze zou intern kunnen won
